‘Zal ik nog een bonbon gaan halen?’ En ze antwoordde met; ‘nee doe maar niet, ze geven toch geen troost.’ En de therapeut in mij vraagt even door. ‘Wat geeft u dan wel troost?’ Ze zei; ‘Dat jij bij mij bent.’ De tranen kwamen als vanzelf in mijn ogen.
Troost; wat is het belangrijk in een rouwproces.

Mijn gedachten gaan terug naar het moment (2013) dat ik zo moest huilen. Ik zat midden in het verlies van mijn gezondheid. Het voelde alsof mijn ik die ik zo gewend was kwijt was. Mijn allerliefste vriendin was veel te jong overleden vlak voor dat alles gebeurde en ik miste haar ontzettend. Zij begreep mij zonder woorden. Ik kon niet stoppen met huilen… het deed zeer…
Gelukkig dat ik het kon laten stromen. Tegelijkertijd wilde ik mezelf troosten. Als vanzelf liep ik naar mijn koelkast, in de groentela lagen nog een aantal appels. Huilend, schillend zat ik op de bank. En de geur van de appelmoes die even later op het gasfornuis stond, dat voelde als troost…
Samen aandacht geven aan alle condoleance kaarten. Ik las ze voor, dat voelde als troost, alle lieve mensen die aan je denken.
En luisteren, echt luisteren. Gewoon bij iemand gaan zitten, en zeggen; ‘Vertel maar’ dat is troost.

In een rouwgroep van allemaal verschillende mensen, met allemaal verschillende verhalen die naar elkaar luisteren, echt luisteren, dat is troost. Het gevoel van; ik ben niet alleen.
Het kan zijn dat je wereld in het begin nog heel klein is, dat je zelf wilt rouwen. Met jezelf. Kleine dingetjes in huis rommelen of niet. De tv aan of niet. Een klein boodschapje doen of niet. En later pas toe bent aan het delen.
Elk persoon rouwt op zijn of haar eigen manier. Wil je graag leren wat jouw manier is?

Esther Hartman
Psychodynamisch Therapeut
Waalre

“SPREAD YOUR WINGS & EMBRACE LIFE”

Luister naar de stem van je hart