Hee dakkie, vandaag (20 maart 2021) zijn we alweer 8 jaar samen. Ondertussen zijn we echt wel vriendjes hé?! Maar wat hebben we samen een ontdekkingsreis achter de rug. Een bijzondere, heftige en vooral waardevolle reis. Ik weet het, ze hebben in mijn hoofd moeten zagen voordat je kwam. Ik heb er zelf mee ingestemd, toestemming aan de neurochirurg gegeven, je mocht komen. Er groeiden tumor cellen in mijn eigen stuk schedel en dat moest weg. En daar kwam je in mijn leven, vandaag 8 jaar geleden.
En wat is het fijn dat vooral het woord waardevol het grootste voelt. Waardevol omdat jij mijn rem en tegelijkertijd mijn vrijheid bent. Jij bent mijn stem die aangeeft wat wel en niet kan op 1 dag. Dat hebben we samen helemaal uitgepuzzeld. In het begin wilde ik 100 dingen. Dakkie zei; twee is genoeg. Je hebt mij geleerd wat ik nou echt belangrijk vind, en ik heb leren voelen welke twee dingen het mochten zijn. En dat ook te leven, want dat is nog een stap verder. Echt te leven.
Je hebt mij geleerd dat ik grensoverschrijdend mocht zijn met hele leuke dingen. En dat ik dan pas vaak een week later kon voelen dat het grensverleggend had gewerkt.
Je hebt mij geleerd dat ik ga rusten, ga lezen. Altijd de voeding voor mijn ziel in de gaten hou. Simpel mijn behoeftes voelen en volgen. Het was in het begin absoluut niet simpel, dat is door vallen en weer opstaan steeds zachter geworden.
Door deze ontdekkingsreis heb ik mijn eigen gebruiksaanwijzing leren kennen en dat gun ik iedereen. Als er nu onverwachte veranderingen gebeuren, weet ik nu daardoor ook precies wat en wie ik nodig heb en ook nog in welke volgorde.
We hebben samen ontdekt hoeveel verschillende soorten moe er zijn en wat er voor nodig is om mijn hoofd weer helder te krijgen. We hebben gesloopt moe, blij moe, moe met een groot gevoel van voldoening. En als ik me nog moe voel, maar mijn ogen glanzen dan kan ik nog best gaan fietsen. Als ik me moe voel en mijn ogen zijn dof, dan is het simpel liggen en simpel de was vouwen, omdat ik toch ook nodig heb om mij nuttig te voelen om te kunnen herstellen.
Je hebt mij geleerd te schrijven, inspirerend te schrijven, dank je wel, het voelt zo fijn om te doen. Zo voedend.

Nieuwe mensen ontmoeten, met al hun verhalen, die zo inspirerend zijn.
Om een leven met eerst rust te creëren en dan werk. I.p.v. eerst werk en dan misschien rust. En ik werk als ik energie heb, al voelt het niet als werk. En als mijn hoofd dan weer helder is, leren voelen wat ik wil doen. En niet wat ik ‘moet’ doen. Dan doe ik het als ik het gevoel heb, dat het fijn is als het klaar is.
Doordat jij bij mij bent, is mijn leven nu zoals ik zo graag wilde, maar niet durfde. Jij hebt mij geleerd om vanuit liefde te leven i.p.v. angst. En als er angst is, deze te omarmen.
We hebben samen geleerd om voorbij de heftigheid te leven. Om naar de waarde en de betekenis te kijken, achter het heftige verhaal.
Ik herken je tikjes en kraakjes als ik mijn hoofd beweeg. Je hoort bij mij al 8 jaar lang. Hand in hand gaan we door het leven… als maatjes…
Dank voor je zijn Dakkie!!
Liefs Esther

“SPREAD YOUR WINGS & EMBRACE LIFE”

Met jouw hart en ziel.